اثر تنش خشکی ناشی از PEG در چند گونه یونجة یکساله در شرایط آب‌کشت (Aquaculture)

یونجه های یکساله (Medicago spp.) گیاهانی مناسب برای کشت در مناطقی هستند که دچار مشکل فرسایش خاک هستند و از آنجا که این مناطق با محدودیت منابع آبی مواجهند، مقاوم بودن این گونه ها در برابر تنش خشکی نقش مهمی در استقرار آنها ایفا می‌کند. در این تحقیق، واکنش به تنش آبی نُه جمعیت از پنج گونه یونجة یکساله در شرایط آب‌کشت (aquaculture) ارزیابی شد. برای القای تنش خشکی از غلظت‌های مختلف PEG استفاده شد و برخی صفات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی از قبیل درصد جوانه‌زنی، وضع ظاهری برگ‌ها، طول ریشه و ساقه و میزان پرولین آزاد و قندهای محلول علوفه اندازه‌گیری شد. نتایج حاکی از این است که تیمار PEG نقش مهمی در القای تنش خشکی داشت. پارامترهای بیوشیمیایی در مقایسه با پارامترهای فنوتیپی همبستگی بیشتری با تنش خشکی نشان دادند. به نظر می رسد که ذخیرة قند در سیتوپلاسم از سطوح پایین تنش آغاز می‌شود و با افزایش تنش، گیاه اقدام به ذخیره پرولین می‌نماید. برتری جمعیت ها از نظر صفات یاد شده الگوی یکنواختی نداشت به طوری که M. truncatula از نظر صفات بیوشیمیایی و M. orbicularis از نظر صفات فنوتیپی نسبت به گونه های دیگر برتری نشان دادند. احتمال دارد بهبود مقاومت به خشکی از طریق ذخیرة پرولین در حین پدیدة اشتقاق فیلوژنتیک در ژنوم یونجه پدید آمده باشد.